Gordon wyróżnia się spośród innych seterów mocniejszą budową i grubszym kośćcem, aczkolwiek nie jest wśród „brytyjczyków” najwyższy. Wysokość psa to 66 cm, a suki 62 cm. Tułów powinien być niezbyt ciężki i umiarkowanej długości. Dobrze rozwinięta klatka piersiowa i umięśnienie czyni z gordona bardzo wytrzymałego psa. Jest zdolny do pracy nawet w bardzo trudnym terenie, chociaż mniej szybki od swoich kuzynów. 

 

Głowa setera szkockiego jest raczej głęboka niż szeroka. Odległość od dobrze zaznaczonego guza potylicznego do wyraźnego stopu powinna być nieco większa niż od stopu do nozdrzy. Kufa gordona jest dość charakterystyczna wśród seterów, powinna być długa, o prawie równoległych liniach, nie spiczasta ani wąska. Głębokość kufy powinna być nieco mniejsza niż jej długość. Charakterystyczne są również wyraźne, aczkolwiek niezbyt obwisłe wargi – fafle.

 

Ogon gordona jest prosty lub szablasty noszony równo lub lekko poniżej linii grzbietu. Kończyny powinny być mocne, proste, dobrze umięśnione, o dobrym kątowaniu, szczególnie stawu kolanowego.

 

 

Charakterystyczne dla setera szkockiego jest czarne, lśniące umaszczenie, z podpalaniem koloru dojrzałego kasztana. Ponadto akceptowane są bardzo małe białe plamki na piersi i czarne znaczenia na palcach i pod żuchwą. Białe znaczenia u gordona mają być spadkiem po suce collie, która wg najbardziej znanych opowieści o powstaniu rasy, była matką miotu od których wywiodły się setery księcia Gordona. Podpalanie, cięższą budowę i pracę dolnym wiatrem utrwalił podobno lord Rosslyn wprowadzając do hodowli ówczesnych gordonów (określanych jako czarne podpalane setery) krew bloodhunda. 

Włos gordona jest średniej długości, płasko przylegający (nie kędzierzawy ani falisty). Tylko na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu powinien być krótki i delikatny.